Wajda jednoznacznie uznał film za porażkę, choć wydaje mi się że chyba bardziej patrzy tak na to dzieło ze względu na stos nieprzyjemności związanych z kręceniem filmu na morzu. Bo tak szczerze mówiąc, nie mam pojęcia z czego miałby być niezadowolony.
Film ma świetny, agorafobiczny klimat. Postępująca choroba, powolna utrata nadziei wśród załogi stwarza ciągły niepokój, który zaczyna podpowiadać widzowi i bohaterom, że może w opowieściach Burnsa o zemście zza grobo coś jednak jest. Niesamowite są tu właśnie sceny bezczynności, kiedy statek się nie porusza, załoga poci się ogarnięta gorączką, a kamera omiata tą bezczynność dokoła, a muzyka świetnie ilustruje tą beznadzieję.
Aktorzy poradzili sobie bardzo dobrze. Zwłaszcza należy wyróżnić debiutującego Wilkinsona.
Ostatecznie denerwowała mnie tutaj tylko narracja pierwszoosobowa. Moim zdaniem Wajda nie powinien aż tak opierać się na pierwowzorze i zrezygnować z komentarzy głównego bohatera, słyszanych zza kadru.
W gruncie rzeczy, to jednak udany film, oraz warta zauważenia kooperacja polsko-brytyjska.